ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ : ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੇ ਪਰਬਤਰੋਹੀ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮਾਊਂਟ ਕਿਲੀਮੰਜਾਰੋ ਨੂੰ ਸਫ਼ਲਤਾ ਨਾਲ ਸਰ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਗਿਨੀਜ਼ ਬੁੱਕ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਕਰਵਾਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮਾਊਂਟ ਕਿਲੀਮੰਜਾਰੋ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਖ਼ਿਤਾਬ ਵੀ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ।
11 ਸਾਲਾ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ, ਜੋ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਨੇ 19 ਅਗਸਤ 2024 ਨੂੰ ਅਫਰੀਕਾ ਦੇ ਉੱਚੇ ਮਾਊਂਟ ਕਿਲੀਮੰਜਾਰੋ ਨੂੰ ਸਰ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਊਚਾਈ 5,895 ਮੀਟਰ (19,341 ਫੁੱਟ) ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨਾ ਅਤਿਅੰਤਰਦਾਈ ਹੈ। ਤੇਗਬੀਰ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਜੋਸ਼ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਉਮਰ ਦੇ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਪਰਬਤਰੋਹੀ ਬਣਾਇਆ।
ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਮਾਊਂਟੇਨ ਕਲਾਈਂਬਿੰਗ ਵੱਲ ਰੁਝਾਨ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮਾਪੇ ਨੇ ਉਸਦੇ ਇਸ ਸ਼ੌਕ ਨੂੰ ਸਹਿਯੋਗ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਤਿਆਰੀ ਅਤੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੀਆਂ ਕਲਾ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਤਿਆਰ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿੱਚ, ਤੇਗਬੀਰ ਨੇ ਭਾਰੀ ਉਪਕਰਨ ਅਤੇ ਸ਼ੁੱਧ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਸਿਹਤ ਨੂੰ ਠੀਕ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ।
ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਾਊਂਟ ਕਿਲੀਮੰਜਾਰੋ ਚੜ੍ਹਾਈ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਜਵਾਨ ਦੇ ਹੌਸਲੇ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਸਮੇਂ ਆਪਣੇ ਮਾਪੇ ਅਤੇ ਕੋਚਰਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਸਦੀ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਸਮਰਪਣ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਮਸ਼ਹੂਰ ਚੋਟੀ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਕੀਤਾ।
ਇਸ ਮਹਾਨ ਉਪਲਬਧੀ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਤੇਗਬੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, ”ਮਾਊਂਟ ਕਿਲੀਮੰਜਾਰੋ ਨੂੰ ਸਫਲਤਾ ਨਾਲ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਚੈਲੰਜ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਪੇ, ਮੇਰੇ ਕੋਚਰਾਂ ਅਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਇਸ ਲਕਸ਼ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਮੌਕਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਹ ਨਿਰਾਸਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਹੋਰ ਨੌਜਵਾਨ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਹਕੀਕਤ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਸਫਲ ਹੋ ਸਕਣ।”
ਮਾਊਂਟ ਕਿਲੀਮੰਜਾਰੋ, ਜੋ ਤਨਜ਼ਾਨੀਆ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਸੁੰਦਰ ਦਰਸ਼ਨ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕੁਲਚਰਲ ਅਤੇ ਨੈਚਰਲ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਦੇ ਲਈ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਚੜ੍ਹਾਈ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹਲਚਲ ਅਤੇ ਅਤਿਅੰਤਰਦਾਈ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਸਫਲਤਾ ਇਸ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿਸਾਲ ਬਣਾਈ ਹੈ।
ਤੇਗਬੀਰ ਦੀ ਇਸ ਖ਼ਬਰ ਦੀ ਹਰ ਕੋਈ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਲਕਸ਼ ਅਤੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਮੰਨੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਾਤਾ ਡਾ. ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਔਰਤ ਰੋਗਾਂ ਦੇ ਮਾਹਰ ਡਾਕਟਰ ਹਨ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, “ਤੇਗਬੀਰ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਚੁਸਤ ਅਤੇ ਫੁਰਤੀਲਾ ਹੈ। ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਚੁੱਪ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਟਿੱਕ ਕੇ ਨਹੀਂ ਬੈਠ ਸਕਦਾ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।”
ਡਾ. ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਦੱਸਦੇ ਹਨ, “ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਦੌੜਨ ਲਈ ਉਠਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਦੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਕਰਨ ਲਈ, ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਸਿੱਖਣ ਲਈ।” “ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਤੇਗਬੀਰ ਦੇ ਪਾਪਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਟਰੈਕਿੰਗ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਟਰੇਨਿੰਗ ਮਿਲੇ। ਬਸ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫੇਰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਹੌਂਸਲਾ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।”
ਸੁਖਿੰਦਰ ਦੀਪ ਸਿੰਘ ਦੱਸਦੇ ਹਨ, “ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਹਤਮੰਦ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ 4-5 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੌੜਨਾ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸਵੇਰੇ ਦੌੜਨ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।”
“ਉੱਤੋਂ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹਾਂ ਕਿ ਰੋਪੜ ਵਿੱਚ ਹੈਂਡਬਾਲ ਦੇ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਕੋਚ ਵਿਕਰਮਜੀਤ ਸਿੰਘ ਘੁੰਮਣ ਹਨ ਜੋ ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਟਰੈਕਿੰਗ (ਪਹਾੜ ਚੜ੍ਹਣ) ਦੀ ਟਰੇਨਿੰਗ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।”
ਉਹ ਅੱਗੇ ਦੱਸਦੇ ਹਨ, “ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਹੋਈ। ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲੋਂ ਟਰੇਨਿੰਗ ਲੈਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਪਿਓ ਪੁੱਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਟਰੇਨਿੰਗ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਸੀ।”
“ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਟਰੇਨਿੰਗ ਦੇਖ ਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਰੀਰਿਕ ਸਮਰੱਥਾ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਆਪਾਂ ਤੇਗਬੀਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਫੈਸ਼ਨਲ ਟਰੈਕਿੰਗ ਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।”
ਸੁਖਿੰਦਰ ਮੁਤਾਬਕ, “ਸਾਡੇ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ 8 ਸਾਲਾ ਸਾਨਵੀ ਸੂਦ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਰਬਤਰੋਹੀ ਹੋਣ ਦਾ ਮਾਣ ਹਾਸਲ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਹੌਂਸਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਵੀ ਇਹ ਕਰ ਸਕਦਾ।”
ਤੇਗਬੀਰ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੱਸਦੇ ਹਨ, “ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਮਾਊਂਟ ਕਿਲੀਮੰਜਾਰੋ ਉੱਤੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਲਈ ਟਰੇਨਿੰਗ ਪਿੱਛਲੇ ਡੇਢ ਸਾਲ ਤੋਂ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ।”
ਉਹਨਾਂ ਦੱਸਿਆ, “ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਸ ਸਾਲ ਅਪ੍ਰੈਲ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਮਾਊਂਟ ਐਵਰੈਸਟ ਦਾ ਬੇਸ ਕੈਂਪ ਵੀ ਸਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਅੱਗੇ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਡੇਢ ਸਾਲ ਤੋਂ ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਰੁਟੀਨ ਪੱਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਰੋਜ਼ ਪੰਜ ਵਜੇ ਉੱਠਦਾ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜਿਮ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਦੌੜਦਾ ਸੀ।”
ਤੇਗਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਾਤਾ ਡਾ. ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, “ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਡਾਈਟ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ। ਅਸੀਂ ਸ਼ੁੱਧ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਪਰਿਵਾਰ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜਿਮ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਟੀਨ ਭਰਪੂਰ ਖਾਣਾ ਦੇਣਾ ਬਹੁਤ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।”
“ਤੇਗਬੀਰ ਦੁੱਧ ਅਤੇ ਪਨੀਰ ਦਾ ਸ਼ੌਕੀਨ ਹੈ, ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਡਾਈਟ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਅਤੇ ਪਨੀਰ ਚਾਹੀਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਫ਼ਲ ਅਤੇ ਚਾਵਲ ਹੀ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ।”
